Nedavni tehnički razvoj nudi niz mogućnosti rada na slici, njezino mijenjanje i preoblikovanje, kombiniranje animacije i klasičnog filmskog snimanja. Zahvaljujući digitalnom stvaranju danas je moguće napraviti animirane slike koje toliko nalikuju na stvarnost da gledatelj više ne može prepoznati njihovu pravu prirodu. Svježi slučaj Ryana Chrisa Landretha, filma u potpunosti animiranog računalom, počiva na dokumentarnoj temi i savršenije primjer mutacije slike o kojoj govorimo. Između Landrethova vrlo osobnog vizuala i iznimna realizma pokreta te izraza koje uspijeva dati Ryanu Larkinu, gledatelj je u neprilici, uzdrman je i prisiljen zapitati se o održivosti tradicionalnih granica između žanrova. Koliko ćemo još dugo moći razumno svrstavati filmove prema zastarjeloj tipologiji koja odvaja animaciju od filmskog snimanja, dokumentarni film od igranog? Koliko ćemo još dugo moći definirati animaciju na temelju pokreta sintetiziranog sličicu po sličicu?