Ivo Friščić je mističar razuma. Njegove su slike čista florescencija prizme izložene svjetlosti imaginacije. One pršte poput bengalske vatre u usporedbi s mondrijanskim ogledalima geometrijske apstrakcije koja prenosi samo odraz ugušene jezgre mašte. Perfekcionizam, koji daje suštinsko obilježje tehničkom aspektu ovog ciklusa, nije u službi otkrivanja jednoznačne istine predmeta. Friščić se, doduše, koristi u iluzioniranju reprezentativnih, superdizajniranih objekata, kao što su to stadioni, aerodromi i supermarketi, klišejima urbane scenografije i banalnim simbolima komunikacije jedne otuđene sredine, ali ih podvrgava subjektivnoj interpretaciji. Koristeći se sredstvima fotografske optike, njega sirovi opažajni realizam naprosto ne zanima, nego pridaje sve veću važnost slobodnoj imaginaciji.