Pucketanja

“Cijelo Mačje pismo niz je poput mačje pređe tananih varijacija i inačica, još bolje stilskih vježbi o pisanju poezije, o problemima koji mačjom okretnošću izmiču onima koji ih znanstvenom akribijom hoće zateći na djelu pa zapažaje zatočiti u recept. (…) Napisavši zbirku potpuno izvan hrvatskoga pjesničkog mainstreama, Oblučar se udaljio od svakoga pjesničkog i inog jednoumlja u egzotizam suptilnosti nejunačkom vremenu usprkos.“ Zvonimir Mrkonjić, Vijenac

“Mačje pismo Branislava Oblučara je knjiga-koncept, projekt, koji je dosljedno sproveden i završen. Ako se u Oblučarovoj knjizi krećemo u različitim žanrovskim (rodovskim) kodovima, taj raznorodni svijet također nije bez nekog gotovo arhitektonskog smisla, gdje bi, slobodnije rečeno, njegove vertikale bile u pjesmama u stihu, a temelji i krovne grede u proznim i esejističkim zapisima.“ Ana Brnardi, Književna republika

“Oblučarov umetnički postupak obeležava i ležernost pesnika-znalca i dendija koji suvereno vlada istorijom i teorijom književnosti i, čini se, sasvim neobavezno razne pisce utkiva u svoju knjigu. (…) Bodler, Prust, Paveze, psihoanaliza, Eliot, Konstantinović, u ovoj knjizi posle pojavljivanja dobijaju novu senku i smisao, preobličavaju se.“ Marjan Čakarević, Beogradski književni časopis

“Pustiti mačku da piše znači ispisati pismo o samom životu, jednim gestom ukinuti opoziciju instinkta i inteligencije, dovesti u pitanje kartezijanstvo. A to je i vrlo eksplicitno naznačena intencija Branislava Oblučara. On time na neki način poništava antropocentričku viziju u kojoj je čovjek svojim intelektom nadmoćan drugim bićima.“ Darija Žilić, Riječi

“Odustajanje Branislava Oblučara događa se u Pucketanjima u ime pisanja tekstova, mikro-eseja, kojima putanja reda teksta ide od početka do kraja da bi se zaokružila misao, poentiralo i domislilo čudo jednostavnoga svijeta. Rukopis je to hodanja i gledanja, gdje se početni impuls pronalazi u naizgled bezazlenom događaju (kupnja knjige, šetnja po predgrađu, dobivena pošta). Priča i misao razvijaju se i nadograđuju na iskustva čitanja tekstova drugih, ali to uključivanje na margini ili preko nje samo je obogatilo njegovu strukturu, premrežilo tekst i njegova palimpsestna struktura izaziva ushit i radost čitanja. Stanovita dnevnička forma daje na aktualnosti, kao što niz referenci na druge autore i njihova pisma i iskustva upućuju da srećemo i da čitamo autora itekako upućena u ono što ga okružuje i što je njegov stvarni prostor propitivanja: čitanje i pisanje.“ Miroslav Mićanović