U fokusu ove knjige je Malabouin pojam indiferentnosti, definiran kao istovremena odvojenost ''subjekta od svijeta i svijeta od subjekta''. Na fonu razmatranja tog bitnog motiva u Malabouinom radu, Jerićeva knjiga donosi čitanja nekolicine autor(ic)a, Malabouinih povremenih suputnika i suputnica, koji u svom radu pokušavaju misliti indiferentnost ili svijeta prema čovjeku ili čovjeka prema svijetu.

Uvodno poglavlje, ''Književnost i indiferentnost'', predstavlja razgovor između Jerića i Catherine Malabou i služi kao tematsko čvorište koje anticipira sve što slijedi, te iz kojega se raspliću pojedini uži aspekti analize problema, a njima se zatim detaljno pristupa u sedam tekstova što čine temeljni korpus knjige: (1) odnos kontingencije, vremena, traga i besmrtnosti u radu Martina Hagglunda, (2) odnos psihoanalize i neuroznanosti u tumačenju uzročnosti na potezu materija-psiha, kroz Malabouinu ideju ''novih ranjenika'' (traumatskog razobličenja identiteta i indiferentnosti prema vlastitoj patnji) skicira se materijalistička teorija subjekta, koja u filozofiju može integrirati dosege neuroznanosti, možda nedostupne psihoanalizi, (3) odnos afekta i intencije u novijoj teoriji (Ruth Leys, Adrian Johnston), (4) uloga emocija u konstituiranju sebstva (Antonio Damasio), s naglaskom na problem (prekida) odnosa svijeta i svijesti, (5) razmatranje Malabouinih kritičkih primjedbi upućenih Meillassouxovoj ključnoj knjizi Poslije konačnosti, (6) odnos kontingencije i Boga u drugim Meillassouxovim spisima, (7) odnos mišljenja i roda: zaključno poglavlje o rodnim asimetrijama u filozofiji te Barbare Cassin i Malabou kao filozofkinjama.