“U prepletu filozofskih motiva (“kao što je supstancija materije težina, tako je supstancija, suština duha sloboda“), vrtoglavih metafora (“strasti su potka velikog, pred nama prostrtog tepiha svetske istorije“) i istoriografskih razmatranja koja su, s gledišta današnje istorijske nauke, umnogome metodološki prevaziđena i ponekad komična (“Englezi su glupi“), u strasnim predavanjima o filozofiji istorije u kojima na pitanje “šta je krajnja svrha sveta?“ odgovara: “svest duha o sopstvenoj slobodi“ (pa bi istorija sveta, utoliko, bila napredovanje u svesti o slobodi), Hegel otvara puteve ne toliko za razumevanje same istorije koliko za kretanje ka samom srcu njegove filozofije. Tek kada se na taj način, preko Hegelovih izleta u istorijsku nauku, vrati njegovoj filozofiji, savremeni će istoričar, kao i savremeni čitalac, uvideti u kojoj smo meri i danas, skoro 200 godine kasnije, određeni tom velikom filozofijom i njenom vulkanskom energijom.“

(Ivan Milenković)